Osmaniye Şirinler Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezi velilerimizden Kezban Hanımla bir sohbet gerçekleştirdik.

Kendinizi kısaca tanıtabilir misiniz?

Ben Kezban Yılmaz, Mehmet Taha’nın annesiyim. Kurumda 3. yılımızı doldurduk. Buraya gelmeden önce nasıl anlatabilirim ki? Solmuş bir çiçek olur ya, ben buraya geldikten sonra tekrar canlandım. Çocuğumun özel gereksinimli olduğunu ilk duyduğumda çok kötü olmuştum bu konuda hiçbir şey yapamayacağımı düşünüyordum ama sonra öncelikle hocalarımızın sayesinde çocuğumda çok büyük gelişmeler var. Onu öyle gördükçe ben de canlandım. Kuruma çok teşekkür ederim, hele duyu bütünleme için. Özel eğitimin çok önemli olduğunu biliyorum ama duyu bütünleme onun ayrılmaz bir parçası gibi. Sonradan anladım ki çok önemliymiş keşke daha önce böyle bir şeyi duysaydım, görseydim. Ama kendimi çok şanslı hissediyorum her kurumda böyle bir imkân yok.

Evet, duyu bütünleme konusunda Osmaniye’de en geniş imkânlara sahip kurum burası.

Kesinlikle. Çocuklar orada mutlu oluyor hem oyun oynuyormuş gibi hissediyor hem de ders yapıyorlar. Kurumdan önce ben çocuğumu bunun için alışveriş merkezine götürüyordum çok mutlu oluyordu. Ama en fazla yarım saat bir saat. Ama Atilla Bey’in onu düşünüp de buraya getirmesi kurumumuzda duyu bütünlemenin olması büyük bir şans benim için. Kendimi bu konuda çok şanslı hissediyorum. Hocamızın da sayesinde aslında. Çünkü beni uyardığında bunun farkında bile değildim çok şaşırmıştım sonra silkelendim kendime geldim doğru söylüyormuş. Duyu bütünlemeden önce sallanarak yürüyen bir çocuktu yani vücudunun farkında değildi sonradan daha dik kendine güvenli yürümeyi başardı. İlk desteksiz bir şekilde zıpladığı gün biz babasıyla çok mutlu olduk hocamız bize videosunu atmıştı. Sonra bir gün ben gidip izledim. Taha’nın parkurda isteyerek çalıştığını görünce çok sevindim. Başka bir kurumda olabilirler ama şunu söyleyebilirim, mutlaka duyu bütünleme! Çocuğun kendini fark etmesini bastığı yeri bilmesini, duyularının harekete geçmesini… Bu konuda çok  memnunum. Annelere sesleniyorum lütfen geç kalmayın. Çocuğun oyunla birlikte profesyonel bir şekilde hocayla ders alması çok önemli. Ben bunu yaşamış bir anneyim tabii ben bunları daha öncesinde bilmiyordum keşke birisi beni uyarsaydı beni yönlendirseydi. Daha önce de söylediğim gibi ben bitmiş bir anneydim çünkü çocuğum sallanarak yürüyordu farkında değildi ayakkabının ne oluğunu bile bilmiyordu. Burada benim çocuğum ayakkabıyı çıkarmayı öğrendi bu çok önemli. Kendime benim çocuğum her şeyi yapabilir dedim.

Hiçbir zaman umudumu kesmiyorum çocuğumdan. Duyu bütünleme hakkında konuştum çünkü özel eğitimin önemini bütün anneler bilir ama dediğim gibi duyu bütünleme onun eş kardeşidir. Çocuk kendini tanırsa dokunmayı, hareketleri bilirse kendinin farkında olursa aldığı bireysel derslerde de daha iyi olacağını düşünüyorum. Bütün annelerin çocuğuna değer verdiğini biliyorum onlara önerim lütfen mutlaka çocuğunuzu getirin nelerin değiştiğini zaten kendiniz göreceksiniz, keşke bana da söyleselerdi bunu. Benim oğlum 22 aylıkken yürüdü, götürdüğüm doktorlar 2 yaştan sonra yürüyebilir dediler hareketleri kısıtlıydı yavaştı. Şimdi akrabalarım bana’’Taha’nın yürümesi yavaştı denge kaybı varmış gibiydi sallanıyordu ne yaptınız?’’ diyorlar mesela. Onlar öyle dedikçe ben daha da mutlu oluyorum tekrar tekrar teşekkür ederim Atilla Bey’e, her zaman dua ediyorum bize bu imkânı verdiği için. Hocalarımız tabii ki onlar da aynı şekilde. Hiçbir zaman umudumu kesmedim ama duyu bütünlemeden sonra kendimi toparladım.

O süreçten bahsedebilir misiniz?

Şöyle ifade edeyim, yine evde ödev falan yaptırıyordum ama çok üzülüyordum. Ama o yürüyüşü… yolda yürürken vs. sonra öğretmenimiz beni uyardı. İlk şoku yaşadınız. Kesinlikle şok oldum kabullenemedim. Çok korkmuştum. Öğretmenimiz gördüyse mutlaka bir şeyler vardır dedim. Sonra yoğunluğu duyu bütünlemeye verdik. Yani bireysel dersler de alıyordu ama biz duyu bütünlemeye ağırlık vermeye başlamış olduk. Bu ikisi birleşince daha iyi sonuçlar aldığımızı gördükçe -ve tabii bu süreçte biz de bir şeylerin daha iyi farkına vardık- daha da mutlu oldum tabii. Çok daha fazla mutlu olacağım ilerleyeceğiz inanıyorum buna. Orada çocuğum ilgisini çektiği için hem etrafa bakıyor hem mutlu oluyor oyun gibi yapıyor ama ben anne olarak ona ne kadar fayda ettiğini gayet iyi görüyorum.

Kezban Hanım özel gereksinimli çocuk sahibi bir anne olarak sizin ve diğer ailelerin yaşadığı belli başlı sorunlar neler?

Ben bunu atlattım çok şükür hocalarımızın sayesinde. Akrabalarımdan Allah razı olsun onlar da bana kendimi kötü hissettirmediler ama ben bazen üzülüyordum. Özellikle parka gittiğimde çocuğumun yalnız oynadığını görünce çok kötü oluyordum. Dışarıya çıktığımda ‘Acaba durumunun farkında mı değil mi?’ diye düşünmek üzüyordu. Yaşadığı dünyanın farkında mı, ne zaman farkında olacak… Ama şimdi öyle değil alıp çarşıya gidebiliyorum, etrafını izliyor. Mesela defalarca söylüyordum ama konuşmadığı için anlayıp anlamadığını bilmiyordum. Bir yere gittiğimizde belki yüz defa ‘’kırmızı araba,  otobüs, bak bu servis’’ diyerek anlatıyordum. Şimdi ‘servis’ dediğimde dikkatli bir şekilde beklediğini görmek çok mutlu ediyor beni. Çok şeyler değişti ben anneyim ve kendi bakış açımdan konuşuyorum, iyi ki geldim buraya.

Buraya geldiğimde kimseyi tanımıyordum, hiçbir kurumu da araştırmadım sadece dua ettim en iyisini sen biliyorsun bana bir yol çiz gideyim dedim. Zaten üzgün bir anneyim bunu yaşayanlar bilir, anlatamazsın kelimeler yetmez ancak yaşayınca bilinebilir. Çocuk bambaşka bir şey çünkü. Burasıyla konuştum ve başladık, iyi ki gelmişim çok şanslıyım bu konuda. Bütün imkânlarımız var, ders konusunda da öğretmenlerimiz ellerlinden gelen her şeyi yapıyorlar. Ben de devamlı çocuğumun arkasındayım takip ediyorum. Ama dediğim gibi beni hayata bağlayan şey kesinlikle duyu bütünlemedir. İnanıyorum çocuğum daha iyi olacak.

İnşallah. Kezban Hanım birebir çok fazla tecrübe etmeseniz de yaşanan sorunlara dışlanmayı örnek gösterdiniz. Diğer ailelerin bu tarz sorunlarla karşılaştığını gözlemlediniz muhtemelen. Peki sizce özel gereksinimli çocuğu olan ebeveynlerin yeterli bilgisi var mı bu konuda?

Bence yok. Özellikle kurumlarda öğretmenler ve sizin gibi psikolojik danışmanlar mutlaka bilgilendirsin. Bazı anneler bilmiyor ben de o dönemler doktora gidiyordum başka yerlere de gittim ama beni bilgilendiren yol gösteren kimse olmadı bu çok kötü bir şey. Beni ilk olarak Elif hocam yönlendirdi. Onunla konuştum beni bilgilendirdi ve o şekilde çocuğumun durumunu öğrendim daha doğrusu.

Evet ailelerin yeterli bilgisi yok dediniz.

Evet, yok çünkü gerçekten. E bende de yoktu bilseydim belki de çocuğum daha çabuk hareket edecekti. Hareketlerindeki o yavaşlık, o cansız gibi yapmaları… ama şimdi öyle değil. Çocuğum canlandı gibi hissediyorum.

Şirinler Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkeziyle tanışmanızı soracaktım aslında ama sohbetimizin gidişatı içerisinde az çok konuştuk bunu yine de bir cümleyle özetleyebiliriz.

Telefon açtım görüşmeye geldim. İlk geldiğimde bahçe beni çok etkiledi. Çocukların rahat nefes alabileceği bir yer, büyük. İçeriye girmeden dışarıyı gezdim. Dışarıda hayvanların olması, çocuğum mesela şimdi ördekleri kovalıyor. Ördeğin ne olduğunu belki bilmiyordu ama şimdi onları kovalıyor dışarıda. Köpek var yanına yaklaşıyor onu seviyor, tavuklar var, güvercinler var yukarıda en önemlisi. Onların uçtuğunu görüyor ne bileyim ‘kuş’ diyor mutlu oluyor. Biz ve bizim gibi apartmanda oturan aileler için konuşuyorum bunu, çocuklarımız için toprak ve bahçe çok önemli aslında. Rüzgâr estikçe ağaçların yapraklarının kıpırdaması ve buna dikkatini vermesi, bunu burada öğrendi mesela. Dediğim gibi ilk olarak bahçesinden etkilendim. Sonra öğretmenlerimizle tanıştım.

Burada yaşadığınız bir olayı, anınızı paylaşabilir misiniz?

Çocuğumla ilgili mi, kendi yaşadığım bir olay mı?

Hangisini tercih ederseniz onu paylaşabilirsiniz.

Aklımdan gitmeyen şey kesinlikle çocuğumun tek başına zıplamasıydı onu gördüğüm an. Dediğim gibi bunu desteksiz yapamıyordu. Öğretmenimizin onu bana gösterdiği gün benim için unutulmaz bir gün olarak kalacak.

Ne güzel. Kezban Hanım bizlere önerileriniz var mı, kurum ve kurum personelleri olarak?

Personellerden gayet memnunum. Kurum güzel ama hocalar da bambaşka. Hocalarıma diyecek bir şey yok hepsi için dua ediyorum, binlerce teşekkür. Sadece hocalarım değişmesin isterim. Bu benim için çok önemli çocuklarımız alışık değiller başka bir hocaya alışana kadar geçen o sürede bazı şeyleri kaybettiğimizi, gerileme olduğunu düşünüyorum. Tek isteğim bu olabilir. Tabii ben devamlı beraber ders alsınlar isterim kurum da bunu sağlamaya çalışır ama bu meselenin önemli olduğunu düşünüyorum çünkü onlar özel çocuklar.

Kezban Hanım son olarak çocuğunun özel gereksinimli olduğunu yeni öğrenen anne babalara bir cümleyle ne tavsiye edersiniz?

Duyu bütünleme! Duyu bütünleme! Çocuk kendisinin farkında olsun. Ayaklarını bilsin ellerini… dokunduğunu hissetsin. Kesinlikle. Önceki görüşmelerimizde erken tanı ve müdahalenin öneminden de bahsetmiştiniz değil mi? Evet, çünkü eğer bilseydim, iki sene daha önce başlasaydık neler başarabileceğimizi tahmin edebiliyorum eğer bu şekilde bir kuruma göndermenin çocuğuma bu kadar etki edeceğini bilseydim, beni uyaran olsaydı. Örnek veriyorum çocuğumuz hasta olduğunda hemen doktor arıyoruz değil mi anne babalar olarak?

Evet.

Çocuğumuza iyi gelebilecek doktoru araştırıyoruz arabaya atlayıp hemen gidiyoruz. E bu da aynısı. Anneler lütfen geç kalmasın.

Eklemek istediğiniz bir şey yoksa burada bitiyoruz çok teşekkürler bize kendinizi açtınız, umarım okuyan velilerimiz için de faydalı olur Kezban Hanım.

İnşallah, ben teşekkür ederim hocam.  

26.11.2021